Μη χάνεις το σήμερα λόγω του χτες.


Ευάγγελος Κατσιούλης


...και μη χάνεις το σήμερα λόγω το αύριο ούτε το αύριο λόγω του σήμερα.

Όλοι βρισκόμαστε στην περιφέρεια του κύκλου. Θα μπορούσαμε να ενώσουμε τα χέρια και στη μέση να καθίσουμε σε θρόνο την αγάπη.

Ακόμα και στην κόλαση, μπορείς να περιφράξεις έναν εντελώς δικό σου παράδεισο και να μπεις μέσα.

Βγήκε από το παράθυρο ηττημένος ο φόβος και μπήκε από την πόρτα γελαστή η έμπνευση.

Κρύφτηκα

Κρύφτηκα πίσω από έναν μικρό χαρταετό.
Για πολύ καιρό.
Ίσως κάποιοι νόμισαν πως το κεφάλι μου είναι χαρταετός.
Ίσως πάλι απλώς
να θέλησαν να φανούν διακριτικοί.
Ίσως να μην ένιωσαν καθόλου περιέργεια.
Κανείς πάντως δεν είδε το κεφάλι μου.
Ούτε το πρόσωπό μου.

Έκανα μεγάλη διαδρομή, βρέθηκα σε τόπο ωραίο κι αφέθηκα στην τύχη.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε δύο πράγματα.


Το πρώτο πράγμα που έψαχνε ήταν η μεγάλη αξία που είχε ως άνθρωπος που ήταν.


Το δεύτερο πράγμα που έψαχνε ήταν ένα δαχτυλίδι μεγάλης αξίας που είχε χάσει στην άμμο ή στα ρηχά της θάλασσας.


Για την μεγάλη του αξία ως άνθρωπος που ήταν δε ρώτησε κανέναν μήπως τη βρήκε.


Για το δαχτυλίδι μεγάλης αξίας ρώτησε πολλούς.


Μάλιστα ένας γέροντας του είπε πως μεγάλη αξία, δεν έχουν τα μεγάλης αξίας δαχτυλίδια, αλλά άλλα πράγματα.


Εκείνος συμφώνησε, αλλά συνέχισε να ψάχνει.


Έψαχνε κάθε μέρα και για τα δύο.


Πρώτα βρήκε την μεγάλη του αξία που είχε ως άνθρωπος που ήταν.


Έπειτα από πολύ καιρό βρήκε και το δαχτυλίδι μεγάλης αξίας που είχε χάσει εν τέλει στα ρηχά της θάλασσας.


Πιο πολύ χάρηκε για την μεγάλη αξία που βρήκε πως έχει ως άνθρωπος.


Όσο για το δαχτυλίδι δεν ήταν σίγουρος τελικά για το αν είχε τόση αξία όση νόμιζε.

Λέει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ:


Μην κάνεις παρέα με λύκους.
Θα σε μάθουν να ουρλιάζεις.
Κάνε παρέα με αετούς.
Θα σε μάθουν να πετάς.


...........................




Εσύ είσαι λύκος ή αετός;

Αν θες να συγκρίνεις οπωσδήποτε τον εαυτό σου με κάποιον, συγκρινέ τον με τον εαυτό σου στο παρελθόν.

Θα μπορούσες ίσως για αρχή να σταματήσεις να συγκρίνεις τα λουλούδια και τα πουλιά ή τα κύματα της θάλασσας.

Κάποιοι άνθρωποι - γνωστοί σου ή άγνωστοι - πιστεύουν πως όλος ο κόσμος είναι σαν τους γονείς τους. Ακόμα κι εσύ.

Οδός ονείρων

Γεια σας

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων

Δεν ξεχωρίζει

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους

δρόμους της Αθήνας

Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε

Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός

μα κι απέραντα ευγενικός

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά

πολλές μητέρες μα και πολλή σιωπή

Κι όλα σκεπασμένα 

από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό

Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν 

τα όνειρα τόσων παιδιών

ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους

Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου 

και θα χαθεί

Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος

Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν

..........................................................

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα΄ θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...

Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει

Μετακόμιση

- Κυρία μου, τα λουλούδια είναι για εσας, μαζί κι ένα κόκκινο σημείωμα.


- Γράφει "μετακόμιση".


- Εδώ είναι η οδός...


-Ονείρων 34.


-Μεγάλος δρόμος ε;


-Ναι.


-Με συγχωρείτε, να κοιτάξω πάλι τον αριθμό, ίσως έχει γίνει κάποιο λάθος.....

Πρίγκιπες και πριγκίπισσες μόνοι, κλειδωμένοι στα παλάτια τους, προσπαθούν να αποδράσουν.