Ένας κινέζικος σοφός μύθος.
Κάποτε, κάποιος που έφυγε από την επίγεια ζωή και πήγε στους ουρανούς ρώτησε έναν άγγελο μόλις έφτασε ποια είναι η διαφορά του παραδείσου από την κόλαση. Ο άγγελος λοιπόν τον οδήγησε πρώτα στην κόλαση. Στην κόλαση υπήρχε ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι με μία τεράστια γαβάθα με σούπα στη μέση. Οι άνθρωποι κάθονταν γύρω γύρω και ήταν δεμένοι στις καρέκλες τους. Το ένα τους χέρι ήταν δεμένο με την άκρη μίας τεράστιας κουτάλας ενός και μισού μέτρου. Η κουτάλα αυτή έφθανε ως τη γαβάθα με τη σούπα. Επειδή όμως ήταν ενάμισι μέτρο η κουτάλα δε μπορούσαν οι άνθρωποι να τη βάλουν στο στόμα τους. "Τι βλέπεις" ρωτάει τον άνθρωπο ο άγγελος. "Βλέπω ανθρώπους που πεινάνε πάρα πολύ, δε βρίσκουν τρόπο να φάνε και υποφέρουν. Ο άνθρωπος λυπήθηκε πολύ. "Πάμε τώρα και στον παράδεισο" είπε ο άγγελος. Ο άνθρωπος όταν πήγε στον παράδεισο ξαφνιάστηκε με το θέαμα. Ήταν πάλι οι άνθρωποι δεμένοι στις καρέκλες τους, γύρω από ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι με μία τεράστια γαβάθα με σούπα. Στο χέρι τους ήταν δεμένη στην άκρη μία τεράστια κουτάλα ενός και μισού μέτρου. "Βλέπω ακριβώς την ίδια συνθήκη" είπε ο άνθρωπος. "Αλλά βλέπω και κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι εδώ είναι χαρούμενοι, περνούν όμορφα και δε πεινάνε." ¨Εδώ οι άνθρωποι έμαθαν να ταϊζουν ο ένας τον άλλο" του αποκρίθηκε ο άγγελος.
